Daar staat hij. Popelend van ongeduld. Wachtend bij de metershoge, roodwit geblokte kubus op Schiphol Plaza. Zijn totale verschijning verraadt waarom hij hier staat. Hij is er vanavond bij. Bij nu al een legendarische voetbalwedstrijd in de achtste finales in de Champions League. Hij is getuige van een ultieme Houdini-act. Thuis lachen ze hem uit. Maar zijn geloof laat hem niet in de steek. Zijn Barça-geloof houdt hem fier overeind. Zíjn Blaugrana zet de beschaamde 4-0 overwinning in Parijs van twee weken geleden recht. Het kan niet anders. Hoopt hij.
Mijn vader en ik lopen enigszins zoekend naar onze verzamelplaats. Naar de grote geblokte kubus. Ik haalde mijn vader enkele uren eerder van huis gehaald en ‘ontvoerde’ hem richting Schiphol. Hij had geen idee wat we gingen doen. Dit was mijn verrassing. Voor hem. Omdat hij zoveel voor mij had gedaan. En nog steeds doet. Wist hij veel dat ik bij ons vertrek uit zijn Noord-Drentse woonplaats in de kofferbak van mijn Opel Astra een tas lag. Een rugtas met daarin een schone onderbroek met dito hemd, een stoffen zakdoek en tandenborstel. Hij heeft werkelijk geen idee waarom wij naar grote kubus lopen op Schiphol Plaza.
Onwetend en met een groot vraagteken loopt mijn vader met me mee. Wat gaan we doen? Hij heeft werkelijk geen idee. Ik wijs naar een kleine man even verderop die extreem uitgedost is. Pa kijkt me aan. Lacht. Knikt vol verbazing, zucht van enthousiasme, maar ook misschien van spanning. “Ja pa, jij en ik gaan naar FC Barcelona – Paris Saint Germain.”
De goedlachse man verderop krijgt door dat ook wij met Vueling richting de stad van Gaudí gaan. En spreekt ons met een bijna onverstaanbaar Vlaams accent aan: “Gaat ge ook naar Barça?” “Ja!” brengt mijn vader vol ongeloof uit.
Pierke stelt zich voor. Althans, de naam Pierke onthoud ik. Want zo noemt iedereen hem in de fabriek waar hij werkt. Pierke is door zijn vrouw, die zelf vliegangst had, na een uren lange rit afgezet voor de ingang van de Amsterdamse luchthaven. Hij, de kleine Vlamink die in de verte wel iets heeft van Urbanus, is getooid in Barça-kleding. Met Barça-oorbel, Barça-tattoo en Barça- Nike Air Max. Het aftellen is begonnen. Over ruim 12 uur klinkt het fluitsignaal. Het fluitsignaal van een historische wedstrijd. Hopen wij.
De goedlachse emballagemedewerker trekt de uren die volgen tot in Barcelona met ons op. Hij zit zelfs in hetzelfde hotel. Het klikt met de ‘gekke’ Belg. Niet alles wordt op een weegschaal gelegd. En dus word koffie, brood en biert gedeeld.
Uren voor de wedstrijd hangt er een onbeschrijfelijke spanning in de wijk Les Corts. Buiten klinkt vuurwerk, gelach en getoeter van taxi’s. Het is zwieren en zwaaien met vlaggen en sjaals. Daartussen lopen wij naar ‘acceso 18’, ‘puerta 39’. En ondertussen klinkt het uit tienduizenden kelen:
Tot el camp
és un clam
som la gent blaugrana
tant se val d’on venim
si del sud o del nord
ara estem d’acord
estem d’acord
una bandera ens agermana
Blaugrana al vent
un crit valent
tenim un nom que el sap tothom
BARÇA, BARÇA, BARÇA !!
Dit is onbeschrijfelijk. Nog nooit hebben mijn pa en ik zoiets meegemaakt. Deze wedstrijd is nu al legendarisch. En het eerste fluitsignaal heeft nog niet eens geklonken.
20.45 uur. De hymne der kampioenen klinkt. Wij met honderdduizend anderen. Vol bravoure zingen rechts van ons een uitzinnige groep Franse strijdliederen. Gezang en geschreeuw. Monden bewegen, maar we horen niets wat lijkt op de Franse taal. Ze worden overstemd door al die aanwezige Culés. Die 4-0 wordt weggepoetst. Hopen ze. En de toon is na drie minuten gezet. Die gekke, bijtgrage, voormalig FC Groninger Suarez zet Barça op 1-0. Een orkaan van geluid vervult de zwoele voorjaarslucht in deze trotse Catalaanse hoofdstad. Nog voor het eind van de eerste helft verdubbelt de stand naar 2-0. De helft van de beschamende 4-0 in Parijs. De hoop komt nu echt in de harten van de Catalanen. Onze oren suizen. We zwepen mee. Zingen en klappen vol overgave: “La, lá, láá!” klap, klap, klap
Lionel – la pulga – Messi schenkt Nou Camp de 3-0 uit een strafschop. Met nog ruim veertig minuten te gaan. In Pierke’s ogen verschijnen tranen. Al die mensen in zijn omgeving verklaren hem voor gek. Al zijn collega’s lachten hem uit. Zelfs zijn vrouw dacht dat het waanzin was. Die reis naar Barcelona is voor dwazen. Zijn stem slaat inmiddels over en van een zuiver “la, lá,láá!” is geen sprake meer. Deze avond in maart is zijn avond.
61e minuut. Vanuit het middenveld komt een diepe pass. Barcelona-middenvelder Rakitic verliest op de punt van het doelgebied een cruciaal kopduel en de bal komt ietwat links van de penaltystip vol op de pantoffel van Cavani. De denkt niet na. Buitenkantje wreef met de linker voet veegt hij de bal langs doelman Ter Stegen. Barcelona huilt. Sterft. Tranen vloeien. Uitzinnige Parijzenaren heffen handen ter hemel. 3-1. Met minder dan een half uur te spelen. Een enkele supporter verlaat het stadion. Kan dit niet meer aanzien. Miljoenen tv-kijkers zappen weg. Doen hun tv uit en gaan slapen. Het sprookje is over. Pierke huilt. En ook zie ik de verbazing in de ogen van mijn vader.
Met nog enkele minuten te gaan vervliegt de hoop. Een wederopstanding lijkt niet mogelijk. Lijkt. Twee minuten voor tijd maakt de dekselse, en volgens zichzelf niet altijd volledig gerespecteerde Neymar de hoop terug: uit een puntgave vrije trap scoort hij 4-1. Maar met nog twee officiële minuten te gaan heeft Barça nog twee doelpunten nodig. De spanning is te snijden. Een onmogelijke opgave. Ruim 60 tellen later wijst de arbiter naar de Parijse penaltystip. Opnieuw een strafschop. Neymar. 5-1. Nou Camp ontploft. Barcelona ontploft. Pierke ontploft. Het zal toch niet…
De echte voetbalkenner weet wat er dan gebeurt. Zenuwslopende minuten volgen. Volgens velen enkele discutabele beslissingen later komt die bevrijdende, niet verwachte en ongelofelijke 6-1. Wildvreemden springen elkaar in de armen. Pierke vliegt mijn vader aan. Tranen biggelen over zijn wangen. Het wonder van Nou Camp.
Tot diep in de nacht klinkt gezang in de straten en de kroegen. Worden biertjes gedeeld. Is iedereen uitgelaten. Pierke, die Vlaming die zo uit een nieuwe serie van Studio 100 zou kunnen komen, is erbij. Het mooiste moment van zijn leven. Samen met zijn huwelijksdag en de geboortedag van zijn kinderen. En wij zijn bij dit moment in Barcelona aanwezig. Dank Pierke. Dank namens mijn vader en mijzelf.
Dit ooggetuigenverslag is opgetekend door gastschrijver Anthony Hogeveen. Zal hij ooit in zijn leven nog live getuige van zo’n spectaculaire wedstrijd zijn?