Winston Lloyd Bogarde (22 oktober 1970) die ondanks dat hij in Rotterdam is geboren, zich Surinamer voelt, begon als aanvaller. Zijn grote successen behaalde hij als linkerverdediger bij Ajax en FC Barcelona.
Bogarde is misschien wel de voetballer geweest met de meeste bijnamen. Een kleine greep uit ‘zijn collectie’: Lex goudsmit, BA, Boogie Man en Brutus. Dit kwam vooral door zijn imposante verschijning.
Deze breedgeschouderde linksback en niet vies van ‘bling-bling’ staat bekent om de vele aanvaringen met spelers en trainer en zijn niet-spelen, wel veel geld verdienen, bij Chelsea. Daarom zou je bijna vergeten dat hij een aantal clubs achter zijn naam heeft staan waar je ‘U’ tegen zegt; Sparta, Ajax, AC milan, FC Barcelona en dus Chelsea. Hij scoorde daarbij 26 maal in 210 wedstrijden.
Bij Ajax won Bogarde alles wat er te winnen was; de Landstitel, de supercup (landelijk en UEFA) en de wereldbeker. Hij zag dit als een overwinning die vooral tot stand kwam door de zes Surinamers die toen bij de selectie van Ajax zaten. Daarna ging het echter bergafwaarts.
De medische staf van Ajax beschuldigde Bogarde ervan blessures te simuleren. In maart 1997 raakte Bogarde in conflict met Van Gaal en het bestuur nadat hij, net gerevalideerd van een blessure, een basisplaats eiste in de Champions League-wedstrijd tegen Atlético Madrid. Hij weigerde vervolgens op de bank plaats te nemen tijdens dit duel.
De beste speler ooit van de jeugd van Chelsea, staat hoog in de top miskopen die Chelsea in de geschiedenis heeft binnen gehaald. Hoewel hij transfervrij was. Hij kreeg echter een salaris van 50.000 euro per week. Wat erg veel is voor iemand die in 4 jaar tijd 9 wedstrijden in de hoofdmacht kwam opdraven.
De rest van de tijd werd hij onder druk gezet door te moeten spelen in de jeugd. Dit deed hij, tegen de verwachtingen in stipt, waardoor hij zijn contract volledig uit kon dienen. Bogarde verklaarde hier zelf over: “Deze wereld draait om geld, dus als je miljoenen aangeboden krijgt pak je die. Weinig mensen zullen ooit zoveel verdienen. Ik ben één van de gelukkigen die dat wel doet. Ik ben misschien één van de slechtste aankopen in de geschiedenis van het Premiership, maar dat maakt me niet uit”.
Zelfs als international is het verhaal over Bogarde niet 1 van 13 in een dozijn. Hij speelde 20 caps maar scoorde niet. Daarnaast maakte hij deel uit van de beruchte ‘kabel’ , een vermeende breuk tussen de blanke en zwarte spelers. Toen hij tijdens het WK 1998 zou gaan starten in de halve finale tegen Brazilië, sloeg het noodlot toe en brak hij zijn been en liep een zware enkelblessure op.
Bogarde liet zich na het voetbal van een heel andere (schrijvers)kant zien in zijn boek ‘Deze neger buigt voor niemand’. Hierin is hij kritisch over de hypocriete voetbalwereld waarin, volgens Bogarde, je als donker iemand met 1-0 achter staat. Na zijn voetballoopbaan richtte Bogarde samen met vrienden het bedrijf Global Music Entertainment op, een evenementenbureau gespecialiseerd in urban-muziek.
Ook in de voetbalwereld was Winston Bogarde nog actief. Hij is als coach betrokken bij de Suriprofs, waar hij in het verleden zelf voor speelde. Verder verzorgt de oud-verdediger voetbalclinics.
(Foto: ANP – Paul Vreeker)