“Jaaaa, lekker Tibbe”
“Prima aanname, leg die bal voor je goede voet en schiet! Heerlijk schot!”
Op het verlaten voetbalcomplex van FC Winterswijk werkt Martijn Meerdink met een aanstekelijk enthousiasme aan de skills van jongeling Tibbe. Stiekem zijn we jaloers op het goedlachse talentje. Hadden wij in onze jeugd deze persoonlijke training ook, dan hadden we minimaal Eerste Divisie gespeeld. Vinden we zelf dan. Het fanatisme waarmee Martijn Meerdink jonge voetballers traint is net zo groot als de tijd dat hij zelf voetbalde op de Vijverberg of in de Alkmaarderhout. Het maakt Meerdink niet uit of hij in een vol stadion speelt, op een verlaten veld een jonge voetballer begeleidt, of met zijn mannen van Ulftse Boys in de vierde klasse speelt. De Achterhoeker ademt in alles passie voor het spel. “Voetbal is wat bij mij de klok slaat, dag en nacht.”
Als Meerdink is uitgeblazen en Tibbe inmiddels is vertrokken, doet hij zijn verhaal. Over zijn liefde voor de Graafschap, zijn Oranje-interland, zijn knieblessure, ambities, de grote successen met AZ en de dramatische uitschakeling in de UEFA Cup: “Ik ben er 100% van overtuigd dat we die cup hadden gepakt.”
In 2013 startte jij je eigen voetbalschool, hoe ging dat in zijn werk?
“Voor mij was het eigenlijk heel simpel. Ik kocht tien ballen en tien hoedjes en ik begon. Ik startte met aantal zondagse clinics voor grotere groepen. Die jongens kregen dan na de training allemaal een mooi certificaat mee. Vervolgens kreeg ik steeds meer aanvragen, ook voor persoonlijke trainingen zoals ik met Tibbe doe. Ik doe nu ook campingtours in de vakanties. Elke dag voetballen met die kinderen. Vinden ook de ouders heerlijk, hebben die ook even rust, haha.”
Wat is het mooie aan dit werk?
“Ik vind het geweldig om die jongens beter te maken en te ontwikkelen. Je wilt ze iets meegeven. Voetbaltechnisch, maar ook het werken in groepen. Ze moeten met elkaar samenwerken, zo gaat dat later ook. Je moet het met elkaar fixen, als team! Ik vind het heerlijk om daar met hen aan te werken.”
Klinkt goed! Dit is wel een blijvertje dus?
“Mijn voetbalschool bestaat nu zeven jaar en daar gaan we vrolijk mee door. Persoonlijke training geven is iets wat mij veel energie geeft.”
Of zien we je binnenkort bij een betaald voetbal organisatie aan het werk?
Lachend: “Wie weet.”
Het debuut van Martijn Meerdink bij zijn grote jeugdliefde De Graafschap fixt hij pas op zijn 22e. Nadat hij van zijn eerste club WVC Winterswijk bij de Superboeren komt en de jeugdopleiding doorloopt, speelt hij liefst vier jaar in het tweede elftal. Zijn entree in het betaalde voetbal is eentje om snel te vergeten. De Graafschap – met de iconische sponsor Hans Verkerk Keukens op de borst – speelt op deze novemberavond in 1998 thuis tegen Roda JC. Trainer Fritz Korbach wisselt de rechtsbuiten – die de geblesseerde Edwin Godee vervangt – al na een helft. Op de Vijverberg verliest De Graafschap ook nog eens met 2-3. Ondanks dat zal de geboren en getogen Winterswijker zijn debuut nooit vergeten: “Nee man, het was zo speciaal daar zelf te staan. Als klein jongetje stond ik al in de Spinnekop de voetballers aan te moedigen, en nu stond ik zelf op het veld met de grote jongens. Onvergetelijk.” Of Meerdink nog boos was op Fritz Korbach na zijn vroege wissel? “Ja tuurlijk, maar ik durfde mijn bek natuurlijk niet open te doen als broekie, haha.”
Onmisbare kracht bij de Graafschap
Na zijn ongelukkige debuut gaat voor Meerdink snel de zon schijnen op de Vijverberg. Eerst nog in de schaduw van clubmannen als Eric Redeker, Jan Vreman en Ron Olyslager. Hij overleeft Italiaanse, Afrikaanse en Amsterdamse invasies bij de club en ontpopt zich tot onmisbare schakel op de rechterflank. Zijn trainers Rob McDonald en Jurrie Koolhof pennen de ‘box-to-box’ player en jongen van de streek Martijn Meerdink elke week als een van eersten op het wedstrijdformulier. Met Meerdink als grote aanjager spelen de Superboeren zich die jaren keurig veilig als stabiele middenmoter in de Eredivisie.
Afscheid in stijl
Diverse subtoppers tonen daarop interesse voor de aanvaller. Het is uiteindelijk AZ dat het meest doortastend is, de Alkmaarders contracteren hem in 2002 voor 950.000 euro. De club van directeur Dirk Scheringa legt de rechtsbuiten voor vijf jaar vast. Zijn afscheid uit Doetinchem is in stijl, tijdens zijn laatste wedstrijd voor De Graafschap geeft hij nog eenmaal zijn visitekaartje af. Met twee goals schiet hij de Superboeren langs PSV. Het is voorlopig de allerlaatste keer dat Meerdink zijn duimpje opsteekt naar zijn familie en fans. De supporters van De Graafschap eren ‘hun’ Martijn met een staande ovatie.
“We zaten in een flow, dat wil je niet weten”
Bij AZ valt Martijn Meerdink met zijn neus in de boter. Na een moeilijke periode wil Co Adriaanse AZ met herkenbaar voetbal weer terugbrengen naar de subtop van Nederland. Dat lukt met verve. De trainer smeedt een geoliede aanvalsmachine met Meerdink als vaste pion op de rechterflank. Adriaanse heeft een blind vertrouwen in zijn hangende rechtsbuiten. In zijn beste tijd zweeft Meerdink ongeveer op het veld. Zo bezorgt hij AZ in 2004 een ticket voor de UEFA Cup. AZ wint met 7-0, Meerdink scoort zelf driemaal en is direct bij drie andere goals betrokken. “We waren onoverwinnelijk in die tijd. Zaten in een flow, dat wil je niet weten. We speelden superaanvallend, altijd hoog. Die wedstrijd tegen RKC was ook niet te geloven, alles wat ik aanraakte veranderde in goud.”
Het AZ van Co Adriaanse is een uitgebalanceerd elftal. De rechterkant is dynamisch met lopende spelers als Kromkamp en Meerdink, in de linkerkant zit meer technisch vernuft met spelers als De Cler en Van Galen. Spelers als Perez en Landzaat zorgen voor het tactische brille. Achterin staat er een brok ervaring met Opdam, Buskermolen, een talentvolle Ron Vlaar en keeper Timmer. In de Eredivisie eindigt de ploeg steevast binnen de top vijf.
Het hoogtepunt wordt een dieptepunt
Ook Europees timmert AZ aan de weg. Gevestigde namen als Sjaktar Donetsk en het Villareal van Riquelme worden in 2005 verslagen in de UEFA Cup. AZ bereikt de halve finale en speelt daarin tegen Sporting Lissabon. De heenwedstrijd wordt met 2-1 verloren, de return krijgt een dramatisch afloop. De wedstrijd draait uit op een verlenging en in de 109e minuut scoort Kew Jaliens de naar het lijkt bevrijdende 3-1. De rest is geschiedenis. Miguel Garcia scoort in de allerlaatste seconden de 3-2. Europese droom voorbij. Geen UEFA Cup-finale voor AZ. Droom aan flarden. Het hoogtepunt wordt tegelijk een dieptepunt.
Hoe kon dit nou gebeuren Martijn?
Meerdink haalt diep adem en gaat opeens zachtjes praten. “Dit was zo’n anti-climax, dit verzin je niet. Deze nederlaag deed zoveel pijn, die ging echt heel diep. Als je ook ziet hoe hun laatste doelpunt viel, het was echt knullig millimeterwerk. Zo zonde. Weet je? Ik ben er zeker van dat we die beker hadden gepakt, ik ben er 100% van overtuigd, echt waar.”
Jij was zelf geblesseerd die wedstrijd, wat trof je aan toen je in de kleedkamer kwam?
“Iedereen was aan het huilen. Alle spelers, de staf. Supporters. De dagen erna leefde ik als een zombie. Je bent wat stiller, weet je wel. Je bent er met je kop niet bij. Dit heeft nog lang nagesudderd hoor. Elke keer dat ik het er over heb, kriebelt het weer.”
Ik ben er 100% van overtuigd dat we de UEFA cup hadden gepakt
Het is Martijn Meerdink ten voeten uit. Gedrevenheid, emotie en passie zitten in het DNA van de Winterswijker. ‘Verzaken’ staat niet in zijn vocabulaire. Het helpt de blonde aanvaller ook als hij terug moet komen bij een zware blessure. Meerdink scheurt in 2005 zijn kruisband, nota bene op een training bij Oranje dat zich voorbereidt op het WK van 2006. “Het was eigenlijk een heel onschuldig duel, het was een scrimmage met Ruud van Nistelrooij. Ik spring over Henk Timmer heen en kwam verkeerd neer. Ik wist direct dat het fout zat.”
Binnen een half jaar vecht Meerdink zich terug. Als hij ‘vrij’ krijgt van de fysiotherapeut, klapt hij er direct weer in. Een half jaar later volgt de grote beloning. Hij wordt door bondscoach Marco van Basten opnieuw opgeroepen voor Oranje, maakt zijn debuut tegen Ecuador en geeft ook nog eens de assist op Dirk Kuijt die de beslissende 1-0 scoort. Het haasje dat hij krijgt van de KNVB, schenkt hij aan zijn eerste club WVC.
Tot mijn blessure was ik de beste rechtsbuiten van de Eredivisie. Daarna sloop langzaam de onoverwinnelijkheid uit mijn lijf
Toch wordt Martijn Meerdink na zijn blessure nooit weer de oude, tot grote frustratie van de rechtsbuiten zelf. “Het is heel moeilijk uit te leggen, maar na mijn blessure sloop de onoverwinnelijkheid uit mijn lijf. Ik heb er werkelijk alles aan gedaan, maar het lichaam ging steeds meer tegensputteren. Echt he, ik was voor mijn blessure de beste rechtsbuiten de Eredivisie. Simpel zat. Maar het lukte me niet meer om dat niveau te bereiken.”
Nieuwe knieproblemen
Bij de nieuwe trainer Louis van Gaal belandt Meerdink in 2005 op het tweede plan. Hij kiest eieren voor zijn geld en vertrekt naar FC Groningen, op dat moment succesvol onder Ron Jans. Onder meer met spelers als Erik Nevland en Luis Suarez speelt Meerdink Europees voetbal tegen Fiorentina. Hoewel hij ook bij de volkslub uit het Noorden een goede band heeft met het publiek – het shirt van Meerdink hangt nog steeds in het supportershome – raakt hij ook in Groningen regelmatig geblesseerd. Bij vlagen laat hij nog zien wat hij in zijn mars heeft. Hij vertrekt in 2009 naar de Graafschap. De cirkel is rond, maar het laatste schakeltje is fragiel. Na nieuwe knieproblemen zet Meerdink in maart 2010 een punt achter zijn carrière.
Hoe kijk je terug op je carrière?
“Ik ben supertevreden over mijn loopbaan, achttien Europese wedstrijden gespeeld, Oranje gehaald. De Graafschap was het meest romantisch en AZ het meest succesvol, zo vat ik het altijd samen. Ja, de knie was een teleurstelling. Alle jongens van AZ vertrokken naar het buitenland, maar ik bleef achter met die knie. Ik had zo nog wel bij een club als Everton willen spelen, of in Duitsland. Feyenoord, ook een mooie club! Als je die spelerstunnel in kwam, kippenvel. Hard werken, mouwen opstropen, dat had ook wel bij mij gepast. Maar man, ik heb er echt van genoten. Voetbal is voor mij nooit werk geweest, maar pure hobby.”
De drive van Martijn Meerdink gaat gelukkig niet verloren in het voetbal, die brengt hij wel over aan de nieuwe generatie. In het profvoetbal zullen we hem vast en zeker terug gaan zien. Daarnaast staan zijn zonen te popelen om eerder dan hun vader in het betaalde voetbal te debuteren én beter te worden. Zoon Melle (14) speelt bij De Graafschap in de jeugd en spits Mexx (17) tekende onlangs zijn eerste profcontract bij AZ. Als ze de gedrevenheid en karakter van hun vader hebben geërfd, dan is het heel realistisch dat die dromen waarheid worden.
Foto’s: Kent u deze Nog
Interview en Tekst: Maarten van Wieringen & Jasper Theodorie